DZIŚ IMIENINY MOJEJ MAMY

Matka - to najpiękniejsze słowo świata. Słowo to kojarzy nam się z ciepłem dzieciństwa, z jego beztroską i poczuciem bezpieczeństwa. Przedstawione wiersze, pisane przez ludzi dorosłych w podzięce za miłość, trud i wyrozumiałość swoich matek, przedstawiają je w różnych okolicznościach wieku dziecięcego. 

ZOFIA

Zofia jest rozsądną, mądrą, pracowitą i uczciwą kobietą. W społeczności odgrywa ważne role, często uchodzi za przywódcę. Posiada wnikliwą naturę, subtelną osobowość. Dzięki tym cechom jest życzliwie traktowana przez otoczenie. Potrafi poświęcić swoje prywatne życie dla realizacji celów społecznych. Jest osobą godną szacunku, naśladowania i stawiania za wzór.

W różnych krajach żyjemy na świecie, wiele lądów nas dzieli, mórz wiele, gór fiolety, dolin zieleń. I choć każdy mówi swą mową, ale przecież jest jedno słowo, które wszystkie połączy dzieci. Każdy pojmie słowo to sam i domyśli się, co ono znaczy, choć w każdym kraju zabrzmi inaczej. Gdy ktoś powie w Warszawie mama, w Moskwie mu odpowiedzą mamasza, a w Paryżu szepną maman. W różnych krajach żyjemy na świecie, ale tak, jak to słowo znajome, nasza przyjaźń połączy nam dłonie. Każdy mówi swą własną mową, ale każdy rozumie to słowo, pierwsze słowo u wszystkich dzieci. I czy madre Włoch mały powie, czy też Niemiec odezwie się Mutti, zabrzmią słowa jak dwie bliskie nuty w Afryce, Azji, Europie. "Słowo", B. Ostromęck   Mamo, chciałbym ci przynieść latający dywan. I kaczkę, która znosi szczerozłote jajka, Żebyś żyła beztrosko - wesoła, szczęśliwa, Lecz takie dziwy znaleźć można tylko w bajach. Lecz dzisiaj za twe troski, trudy, poświęcenia, Za twą miłość matczyną nigdy nie zachwianą Mogę tylko twą szyję otoczyć ramieniem I szepnąć ci do ucha: Dziękuję ci, mamo. "Do matki" (fragment) W. Grodzieńska   W sercu wielkiego miasta, w półmroku podwórza, Twoja postać z okiennej ramy się wynurza I radosnym wspomnieniem jaśnieje z daleka, Przyciąga moje oczy i ptaki urzeka, Gwarliwie buszuje w podwórzowym świecie. Ledwie stanęłaś w oknie - wnet na parapecie Trzepotliwy niepokój, wesołe gruchanie, Migają białe skrzydła na ciemnym ekranie. Z dachów, rynien i z głębi podwórzowej wnęki Zewsząd się zlatywały do twej szczodrej ręki Czekając codziennych dobrodziejstw gołębie. A ja w twych oczach wtedy wyczuwałem głębię Miłości macierzyńskiej - i dobroć anioła Biła na mnie z twojego promiennego czoła. "W sercu wielkiego miasta", L. Lewin   O najczcigodniejsza z niewiast żyjących tu na świecie. Do piersi twojej się tulę, mamo, ja twoje dziecię. Kocham cię całym sercem, jak ono tylko może, bo widzę jak przeze mnie trud drogą twą twarz orze. Lecz nie smuć się jedyna, bo żadna już ozdoba nie sprawi, byś się mogła nam jeszcze więcej podobać. Twe zmarszczki pod oczyma - to życie twoje całe, to ja tak, mamo, troską twarz ci porysowałem. "Mojej matce", K. Oleksik

Ile razem dróg przebytych? Ile ścieżek przedeptanych? Ile deszczów, ile śniegów wiszących nad latarniami? Ile listów, ile rozstań, ciężkich godzin w miastach wielu? I znów upór, żeby powstać, i znów iść, i dojść do celu. Ile w trudzie nieustannym wspólnych zmartwień, wspólnych dążeń? Ile chlebów rozkrajanych? Pocałunków? Schodów? Książek? Twe oczy jak piękne świece, a w sercu źródło promienia. Więc ja chciałbym twoje serce ocalić od zapomnienia. U twych ramion płaszcz powisa krzykliwy, z leśnego ptactwa, długi przez cały korytarz, przez podwórze, aż gdzie gwiazda Venus. A tyś lot i górność chmur, blask wody i kamienia. Chciałbym oczu twoich chmurność Ocalić od zapomnienia. Piosenka M. Grechuty na podstawie "Pieśni" K.I. Gałczyńskiego   Tak nachylona, jakby szczęście niosła w ramionach ciepłych i czułości pełnych. Tak zapatrzona, jakby w oczach dziecka odczytać chciała całą jego przyszłość. I tak uśmiechem pragnąca zażegnać łzę jego każdą, że wiesz: to jest miłość - siadła przy stole z synem na kolanach. Taką ją widzę w czasu wielkich ramach Żarliwość jej miłości. Z nią najszczęśliwsze chwile, które najwięksi poeci wielbili wspominając: łagodne uciszenie wszelkich dziecięcych trosk i najjaśniejsze światło utraconego raju. W lusterku się przegląda: żal jej, że lata lecą. Że oczy coraz słabsze, Choć blaskiem ciepłym świecą. Że wkrótce minąć musi: zdrowie i uroda... Chciałaby dla swych bliskich pozostać zawsze młoda. "Życie rodzisz kwitnąc" (fragmenty), J. Brzozowska dziękuję za twoje włosy nie malowane na obrazach za twoje brwi podniesione na widok anioła za piersi karmiące za ramiona co przenosiły Jezusa przez zielona granicę za kolana za plecy pochylone nad śmieciem w lampie za czwarty palec serdeczny za oddech na szybie za ciepło dłoni na klamce za stopy stukające po kamiennych schodach za to że ciało może prowadzić do Boga "Dziękuję", ks. J. Twardowski   Za to, Mamo, że w noc czujnie strzeżesz kolorowych i spokojnych mych snów; za to, Mamo, że ci zawsze mogę wierzyć, że rozumiesz mnie nawet bez słów; cóż Ci dzisiaj mogę za to dać, Najdroższa Mamo? Po jednym kwiatku za noc każdą nieprzespaną, po jednym kwiatku za każde zmartwienie, po jednym kwiatku za płynące z Twych rąk ukojenie. Za każdą Twoją zmarszczkę - jeden kwiat i jeden za każdy siwy włos. Pod nogi trzeba by Ci rzucić cały świat, wszystkie kwiaty na ogromny stos. "Co Ci dam", Maja Waszak